یک سوال منطقی ، شهرستان عسلویه نیازمند بیمارستان نیست؟؟
جاده ی دو طرفه ی محور عسلویه به بندرعباس یکی از جاده های خطرناکی است که مارا به تامل وا می دارد! در اینکه این مسیر در بخش هرمزگان آن از آسفالت خوبی برخوردار نیست و هیچ پیشرفتی نمی کند! منطقه محروم جنوب باید منتظر باشد یک دهه بگذرد تا جاده ای با کیفیت شود. متاسفانه این روزها تصادفات زیاد شده و روبه افزایش نهاده است. اگر بنا باشد پروژه ای مانند ساخت یا تعمیر جاده در دست باشد مطمئنا سالها طول خواهد کشید! مانند اتوبان عسلویه با پارسیان که چندین سال است چندین نهاد درگیر آن هستند. و اما نکته ی قابل توجه این است که چرا با وجود ثروتمند بودن منطقه از ذخایر نفت و گاز هیچ توجهی به بهداشت و اورژانس منطقه نشده و نمی شود؟! بیمارستان رستمانی که توسط خیرین ساخته شده سالهاست توسط اشخاص اداره می شود و هزینه ها بر دوش آنان است! این خیرین چندین مسجد و مدرسه را برای آسایش مردم ساخته اند. بیمارستان کنگان یکی از نزدیک ترین بیمارستان ها به منطقه ی پر از گاز و نفت عسلویه است. کنگان 100 کیلومتر با منطقه فاصله دارد! بیماری اگر به مداوای فوری یا عمل تخصصی نیاز داشته باشد باید کجا برود؟؟ بیمارستان رستمانی پارسیان از تقبل بیمار امتناع می کند. این گفته ها مستند هستند و غیر قابل انکار! بیماران به خاطر بوشهری بودنشان نمی توانند از خدمات بیمارستان استفاده کنند که جای بسی تاسف است.
گزینه ی دیگر بیمارستان کنگان است که بیش 100 کیلومتر با منطقه فاصله دارد. بیمار اگر اورژانسی باشد این 100 کیلومتر را آنهم در میان شرکتها و ترافیک بسیار زیاد فازها و طرح های پتروشیمی چگونه و چطور پشت سر بگذراند و آیا می تواند سالم به کنگان برسد و نمیرد ؟؟
دیروز بر اثر تصادف شدید در بخش چاه مبارک یک جوان از روستای بستانو و یک جوان از روستای اخند شاهد فوت جوان بستانو بودیم و جوان اخندی نیز جراحات زیادی داشت .
اما بازهم نبود بیمارستان مجهز در این حوالی باعث خشم مردم شد.
تصویر مربوط به تصادف چند روز پیش دو جوان از روستای بندوست که نیاز به مداوای اورژانسی و رسیدن به بیمارستان داشتند. یکی از آنها به منطقه ویژه اعزام می شود و بعد از آن به شهر دور کنگان! سوال اینجاست چرا هنوز بیمارستانی در عسلویه وجود ندارد و چرا این شهر عظیم و این تمدن گازی نیازی به بیمارستان نداشته باشد؟؟ چرا باید بین بیمارستان رستمانی و کنگان یکی را انتخاب کنیم. در اولی تحقیر شویم و در دومی بیمار را بی روح برسانیم؟!